Anlamsız şeylere öfkelenirken buluyorum kendimi.
Çocuklarıma böyle davranmamın yanlış olduğunu biliyorum ancak kendime engel olamıyorum.
Kendime söz veriyorum ama buna rağmen her gün öfke patlaması yaşıyorum.
Asla annem gibi olmayacağım, derdim ama gittikçe anneme benziyorum.
Bazen bir gülüş, bir bakış, bir el hareketi sinirlenmeme yetiyor.
Anneme ve babama şimdi hak veriyorum.
İyi ki zamanında bana o cezaları vermişler, aksi halde bu konumda olmam mümkün olmazdı.
Çocukluğuma dair pek bir şey hatırlamıyorum.
Çok mutlu bir çocukluk geçirdim, hiç travmam yok.
Ebeveynlerimizin zamanında pedagoji mi vardı?
Aslında ebeveynlerim iyi insanlar ama o dönemde cehalet varmış.
Biliyorum ama uygulayamıyorum.
Bu cümleler yaşamınızda ne sıklıkta yer alıyor? Hayatınızda tekrar edip duran döngüler mi var? Her
seferinde çocuğunuzla yemek, uyku ya da ödev gibi konularda birbirine benzeyen tartışmalar mı yaşıyorsunuz? İlişkilerinizde hep aynı konularda tartışmaktan bıktınız mı? Tüm bu döngüler
bilinçaltınızın kader adı altında karşınıza çıkması olabilir mi?
Kendi içinizde bir yolculuğa çıkmaya, bilinçaltınızın anlatmaya çalıştıklarını duymaya ve bu
farkındalıklarla kendi üzerinizde çalışıp hayatınızı dönüştürmeye ne dersiniz?