Aşk, sarmaşıktır. Yani seven ve sevilenin birbiriyle bütünleşmesi, aynîleşmesi; tek bir kalp, tek bir beden hâline gelmesidir. Aşk, "bir” olma potasında erirken sevilen dışında her şeyi gözden düşürmeye çalışmak demektir. Sonunda sevenin gözünde sevilenden başka kimse kalmaz.

Tabiî, bu gönüllü değişim-dönüşüm esnâsında, seven, sevdiği uğrunda sahip olduğu ve "benim” dediği her şeyden vazgeçmeye hazırdır. Başka bir tâbirle, sevene hep fedakârlık düşer.

Bir hadîs-i şerifte şöyle buyrulmuştur:
«Ümmetimin üstün olan kimseleri, aşk belâsına mâruz kalınca iffetini muhafaza edenlerdir.» (Deylemî).