Ben ilkokula gittiğim yıllarda öğretmenimiz bize Kelime Defteri tuttururdu. Alfabetik fihrist formunda, ince uzun bir defterdi bu. Türkçe dersi sırasında karşılaştığımız yeni bir kelimeyi ve onun anlamını günlük defterimize değil Kelime Defterine yazar, karşı tarafta cümle içinde kullanırdık. Böylece kendimize ait sözlüğümüz oluşurdu.

Şimdi ben de kendi kelimelerimi merak ediyorum ve onları bir araya getirerek cümle içinde kullanmayı deniyorum. Bir tür Kelime Defteri çıkarmak istiyorum kısacası. Bir de merak ediyorum, acaba fark etmediğim kelimelerim de var mıdır benim? Yoksa hepsinin farkında mıyımdır?

İşte benim Kelime Defterim...



Aşk: Ezelden beri aşk olduğu için kelimelerin en başına yazıldı.

İnsaniyet: Her türlü davanın üstünde.

Tabiat: Yarı ölü düştüğüm bahçede yabani bir lâvanta çiçeğini saçlarımın arasına takma arzusunu duyduğumda, beni taşıdığım can hatırına onaracak olanı da tanıdım.

Nergis: Gül devrim, lâle devrim geçti. Şimdi nergis devrimdeyim.

Karadeniz: Karadenizin ayrı bir kimliği var. O yüzden Kelime Defterinde Denize rağmen Karadeniz var. İçinde Fırtına.

Çay: Çayı yaratan Allaha hamd olsun. Ya yaratmamış olsaydı!

Yazı: Hayatımın merkezinde duran şey yazıdır, yazarlık değil.

Defter: Bitti. Oysa benim daha çok kelimem kaldı. Su gibi. Ateş gibi.