Oğlum, torbanı ilimle doldurdun, ancak torbanın ağzını henüz bağlamadın. Ağzı bağlanmayan torbanın içindekiler dökülüp etrafa saçılır. Dökülenlerden etraftakiler istifade eder. Fakat çuval sahibine çuvaldan başka bir şey kalmaz. Çuvalın ağzını bağlayalım ki, içindekileri zamana ve zemine göre dağıtasın. Çuvalın ağzını bağlayacak ip mâneviyattır. Mâneviyatsız olmaz oğlum! Oğlum, al icâzetini; fakat bu, karın doyurma vesikasıdır. Rûhunu doyurmaz, hattâ insanın başını belâya da sokar. Çocuklarımızı kimlere emânet ediyoruz? Onları teslim ettiğimiz eller, kafalar, vicdanlar ne durumda? Onları; nasıl dillerin sohbetine, nasıl gönüllerin muhabbetine terk ediyoruz? Onları geleceğe hazırlayacak, her gün yüzlerce telkinle beyinlerini ve gönüllerini yıkayacak kimseler sâlih kişiler mi, liyâkatli kişiler mi? Çocuklarımızı sâlih kişilerin yetiştiği yuvalara teslim edelim. Çocuklarımızı kendi nefislerine dahî zulmeden zalimlerin eline teslim etmeyelim. Düşünmeli... Bütün dünya senin olsa, çocuğunun olsa ne olacak? Eteğindeki taşı silken bir insan gibi hepsini bırakıp gideceksin. O bakımdan dikkat etmeli. Çocuklarımızın; Cenâb­ı Hakk'ın râzı olacağı, dolu dolu birer insan olarak yetişmesi için, onların nerede, nasıl ve kimlerin elinde eğitileceğine dikkat etmemiz lâzım. Unutmamamız lâzım: Mâneviyatsız olmaz!