Sohbetlerin ibâdet vecdiyle yapılabilmesi ve ondan arzu edilen neticenin hâsıl olabilmes si için, sohbet eden ve sohbete gelenlerin riâys yet etmesi gereken bâzı âdâb ve kâideler vards dır. Zira âdâbına riâyetle ve rûhânî bir heyecs canla yapılan işlerden güzel netice alınırken, usulsüzce ve gâfilâne yapılan işlerden hayırlı bir netice alınamayacağı âşikârdır. Sohbet meclislerinde de hem sohbet eden kişi, hem de sohbete iştirâk edenler, kendi hâl ve davranışlarına îtinâ göstermelids dirler. Sohbetçi, hitâb ettiği cemaatin kendisi için bir ayna hükmünde olduğunu düşünmels li, o aynadaki güzellikleri Haktan bilip şükretms meli, eksiklik ve noksanlıklar için de, evvelâ kendi hâlini gözden geçirmelidir.Yani cemaatin kusur ve noksanını kendis sine âit görmeli, kusuru evvelâ nefsinde arams malıdır. Çünkü sohbet, bir inikâs hâlidir; sohbs bet edenin hâli, cemaate sirâyet eder. Bu baks kımdan sohbetlerin kıvamı, sohbet eden kişins nin mânevî seviyesiyle doğrudan irtibatlıdır. Öte yandan sohbete iştirâk edenler de o meclislerde âdeta Peygamber Efendimizin sohbet halkalarından birine iştirâk ediyormuşçs çasına büyük bir edep ve tâzim hissiyle buluns nup ibâdet vecdiyle dinlemeye gayret gösterms melidirler. Velhâsıl, hem sohbet eden hem de sohbs bete iştirâk edenlerin sahip olması gereken vasıflar ve gözetmeleri gereken edepler çok mühimdir.