Kaostik bir kıskaçta ecel terleri döküyoruz. Her geçen gün sevgisizlik ve şiddeti biraz daha kanıksadığımızın farkındamıyız acaba? Düşmanlar üretiyoruz sürekli ve ölümcül saldırılar düzenliyoruz hiç durmadan. Yanlış bulduğumuz şeylerin üzerine üzerine gidiyoruz.Belki gitmeliyiz de; ama doğru bir üslupla gittiğimizi kim söyleyebilir?
Doğru bildiği her şeyi kutsamakla işe başlayan ve en küçük bir aykırı sese tahammül edemeyen insanların vardığı menzil, kan ve irin dolu bir tablo çıkardı karşımıza. Çırpındıkça kirleniyor, kirlendikçe yükleniyoruz başkalarına...
kalplerimiz kasvet bağlamış ,göz pınarlarımız kurumuşsa başkalarının hatalarını bulup sonra onları delik deşik etmenin ne anlamı olabilir ki!Kendimizi hesaba çekmemiz, başkalarını hizaya getirmenin öyle bir amacımız olmasa dahi belki de biricik yolu.
Ya sonra?.. Sonrası,yüreklerin yüzleşmesine bağlı. Her insan darağacının gölgesinde kendisi için bir mahkeme kurmalı...
Son duruşma,başkalarının aynasında kendi cürmünü gören ve ürken çaresiz insanların çırpınışını yansıtıyor. Bilmem ki bu duruşmadan yüreklerimize su serpecek bir beraat çıkar mı?