Bütün dünya silindi gözümden, kulağımdan. Ayyuka yükselen çığlıklar kaldı bir tek; Annemin çığlıkları!... Bedenimde dolanıyor yağmurun ürpertisi, Sırılsıklamım. Bu iki gün, bu üç gün devam ediyor, ara ara kesilerek. Anneme son abdestini aldırıyor kırkikindi. Fakat buna ne hacet, o bir şehid... Gözlerimde peyda oluyor gök karası bulutlar. Bir sağanak patlak veriyor vakitsiz. Gün saymıyorum artık, gün ve gece birbiriyle yoğrulmuş, topyekün azap... Çekmek boynumun borcu. Çekiyorum, çekilmezi...

İlbeyi , Irmaklar denize akar romanında, hayatı birlikte üreten ve paylaşan ayrı dünyaların kapısını aralıyor bu kez. Aynı tarihten süzülüp gelen içiçe geçmiş ama kapıları birbirine sımsıkı kapalı alevi ve sünni insanların iç dünyalarının gizemini üçüncü bir gözün izlenimiyle sunuyor okuyucuya. Hayatın kendilerine dayattığı güçlükleri birlikte göğüsleyen insanların hüzün ve umutlarını paylaşıyor onlarla. Geleneği yaşatan Alevi insanıyla, sosyalizmle yol ayrımına gelmiş, ancak köklerinden kopamamış marksist

İnsanoğlu dünyaya gelirken, birtakım özgürlükleri de beraberinde getirir. Bunlardan en önemlisi, onun hayatını düzenleyecek, düşünce ve davranışlarına yön verecek olan, istediği gibi inanmalarına ve inandığı şekilde yaşamak istemelerine müdahalele edildiği takdirde, cemiyette anarşi doğar. İşte elinizdeki bu kitap, özgürlüklerin bittiği yerde, fert ve toplumun hangi durumlara düşebileceğini somut örnekleriyle ele alıyor. İdrak sapmalarının sebep olduğu çarpıklıkları konusunda oldukça duyarlı bir hanım yaza

Bir ara Suzan Hanım yeniden gözüne ilişti... Sarı saçlarını savrurup, çağla yeşili gözlerinin içi gülerken, "sarı çiçeği ben kopardım Orhan... Senin için kopradım sarı çiçeği..." diyordu. Elindeki sarı çiçeği Orhan`a uzatıyordu. Bir an için korkusu dağılan Orhan, Suzan Hanım`ın uzattığı sarı çiçeğe doğru uzanıyordu. Birer keklik gagası gibi kan kırmızılığındaki sivri tırnakların arasında beliren sarı çiçeğe tam dokunacağı sırada, sarı çiçek bir sarı akrep olup, parmağının ucunu sokuyordu... Acısını ta tır